Jako zalety zabezpieczonych zobowiązań
dłużnych należy wymienić (z punktu widzenia
inwestora)[1]:
1) możliwość nabycia zdywersyfikowanej ekspozycji
kredytowej
2) dostosowanie profilu ryzyka/zwrotu osiągnięte dzięki
procesowi transzowania przepływów z aktywów referencyjnych
3)
większa przejrzystość inwestycji (w porównaniu z innymi
ABS) osiągnięta dzięki raportom z
jakości portfela referencyjnego sporządzanym przez zobowiązanego do tego
serwisera
4)
zwiększenie płynności wtórnego rynku kredytowego
Z drugiej strony
inwestycja w zabezpieczone zobowiązania dłużne może wiązać sie z następującymi
rodzajami ryzyka[2]:
1)
Ryzyko kredytowe portfela referencyjnego – jest to
główny i najważniejszy rodzaj ryzyka związanego z inwestycjami w CDO; zależy ono głównie od dwóch
wielkości – ryzyka indywidualnych podmiotów wchodzących w skład portfela
referencyjnego oraz korelacji między wszystkimi podmiotami; ryzyko korelacji
będzie omawiane szerzej w kolejnych dwóch rozdziałach;
2)
Ryzyko modelowe – wiąże się z tym, na ile wiarygodne i
dokładne są modele oceny ryzyka i przyznawania ratingu przez odpowiedzialne za
ten proces agencje; kwestia ta jest o tyle ważna, iż sposób nadawania ratingu brany
jest pod uwagę przez podmioty strutukyzujące transakcje przy ustalaniu
wielkości zabezpieczenia dla danej transzy w postaci subordynacji (poziomu
podporządkowania); model stosowany przez agencję nadającą ocenę danej
transakcji ma więc istotny wpływ na strukturę danej transakcji;
3)
Ryzyko struktury – jest to ryzyko związane z tym, na
ile efektywne okażą się testy pokrycia i nadzabezpieczenia przy redystrybucji
przepływów z portfela referencyjnego w przypadku pogorszenia się jakości
aktywów bazowych;
z jednej strony testy nie mogą się okazać zbyt restrykcyjne, aby nie odbierać przedwcześnie inwestorom podporządkowanym przepływów w przypadku krótkookresowego spadku wartości portfela referencyjnego, z drugiej zaś powinny odpowiednio wcześnie uruchomić mechanizm redystrybucji tak, aby uchronić inwestorów nadrzędnych przed stratą kapitału i odsetek;
z jednej strony testy nie mogą się okazać zbyt restrykcyjne, aby nie odbierać przedwcześnie inwestorom podporządkowanym przepływów w przypadku krótkookresowego spadku wartości portfela referencyjnego, z drugiej zaś powinny odpowiednio wcześnie uruchomić mechanizm redystrybucji tak, aby uchronić inwestorów nadrzędnych przed stratą kapitału i odsetek;
4)
Ryzyko serwisera i zarządzającego portfelem – od
sprawności zarządzania portfelem referncyjnym zależy zwrot inwestorów transz
najbardziej podporządkowanych, którzy dostają przepływy z portfela pozostające
po spłacie inwestorów nadrzędnych; z kolei ryzyko serwisera związane jest przede
wszystkim z ryzykiem operacyjnym podmiotu transferującego płatności od
pierwotnych pożyczkobiorców do ostatecznych inwestorów CDO;
[1]
Porównaj: Patrz: R. Roy, G. McDermott, „ABS
CDOs”, w: A. Rajan, G. McDermott, R. Roy, „The structured Credit Handbook”, John Wiley & Sons, Hoboken,
2007, str. 350; oraz : „CDO Primer”, The Bond Market Association, 2004. str. 7-8.
[2]
Patrz: „CDO Primer”, The Bond Market Association, 2004.,str. 25.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz